NIE RATUJ MNIE!

(...) Te placówki, które nie są oblegane przez pacjentów (czytaj: źle leczące), robią wszystko, byle potem nie zwracać pieniędzy z tytułu niewykonanych świadczeń. To, że w ten sposób marnuje się mnóstwo pieniędzy oraz nierzadko szkodzi pacjentom - leki czy zabiegi mają wszak skutki uboczne i to nieraz poważne - schodzi na dalszy plan.

Oczywiście nie wszyscy lekarze tak robią. Wielu z nich działa z najzupełniej szlachetnych pobudek. Ich misją jest leczenie, więc chcą leczyć, pomagać, ratować życie. Kłopoty zaczynają się, gdy robią to w sytuacjach, kiedy szanse powodzenia są niewielkie albo wręcz żadne. A tak właśnie wygląda sprawa w przypadku wspomnianych wcześniej reanimacji. Z analiz wynika, że jeśli pacjenta nie uda się przywrócić do życia za pomocą defibrylacji i standardowej resuscytacji oddechowo-krążeniowej (czyli masażu serca i sztucznego oddychania), to wszystkie inne sposoby można sobie darować. Mimo to ratownicy medyczni i lekarze nie poddają się, stosując zabiegi tyleż czaso- i kosztochłonne, co zbędne. Co gorsza, większość reanimacji ludzi przewlekle chorych, którzy po prostu umierają, np. na raka.
Przywracanie ich do życia jest nie tylko wątpliwe etycznie, ale też po prostu brutalne. Odratowani w ten sposób pacjenci hospicjów opowiadają, że umieranie jest potwornie bolesne, a każde kolejne boli jeszcze bardziej. Sama reanimacja to też nic przyjemnego - żeby była skuteczna, ratownik musi - dosłownie, połamać żebra ratowanemu.

W tym momencie najczęściej pojawia się argument, że trzeba próbować ratować życie nawet wtedy, gdy szansa na sukces jest jedna na milion. W idealnym świecie pewnie miałoby to sens. W naszym, niestety, oznacza to marnotrawstwo, na które nie możemy sobie pozwolić. Ratownicy wykonujący bezsensowną reanimację tracą cenny czas, który mogliby poświęcić na uratowanie kogoś, komu można pomóc. Onkolodzy przepisujący kolejne serie chemioterapii pacjentom w stanie terminalnym marnują w ten sposób tysiące złotych i przedłużają cierpienia chorych. Gdy pomnożymy to wszystko przez miliony przypadków rocznie nietrudno zrozumieć, dlaczego czasem powstrzymywanie się od "ratowania życia" ma większy sens.

Teoretycznie lekarze powinni to wszystko wiedzieć. Uczą się tego na studiach, potem czytają prasę fachową opisującą wyniki najnowszych badań i rekomendacje. A jednak wielu - zbyt wielu - nadal robi z uporem te same błędy. Dlaczego? Dr Newman twierdzi w "Cieniu Hipokratesa", że medycyna przestała być sztuką (taką, jaką była w czasach tytułowego antycznego medyka), a stała się nauką, przywiązującą większą wagę do nowych technologii niż do skutków ich stosowania.

Trafniejsze wydaje się chyba jednak porównanie z rzemiosłem. Nauka zakłada, że nasza wiedza nigdy nie jest pełna i ostateczna - nowe odkrycia mogą wysłać uznane teorie do lamusa, a dokładne badania mogą wykazać, że stosowana dotychczas terapia jest nic niewarta. Wielu lekarzy - czy to w USA, czy w Polsce - nie zachowuje się jednak jak naukowcy tylko jak mało lotni rzemieślnicy, którzy gdy już raz się czegoś nauczyli, trzymają się tego z uporem. (...)

www.focus.pl