Sztuczne oddychanie polega na wdmuchiwaniu powietrza do jamy ustno-gardłowej pacjenta, skąd trafia ono do płuc i do żoładka. Ponieważ niemożliwe jest zmierzenie objętości dostarczanego pacjentowi powietrza, za zasadę przyjęto wdmuchiwanie go aż do momentu uniesienia się klatki piersiowej ratowanego.

• wdech u dorosłego powinien trwać 1,5-2 s (przeciętnie 10-12 oddechów/min);
• wdech u dziecka powinien trwać 1-1,5 s:
  - dzieci - 20 oddechów/mm,
  - niemowlęta - 30 oddechów/mm,
  - noworodki - 40 oddechów/min.
  
  Metody wentylacji :
  
  
• wentylacja "usta-usta";
• wentylacja "maska-usta";
• wentylacja "usta-nos";
• wentylacja "usta-nos";

wentylacja z użyciem worka samorozprężalnego.

Metoda "usta-usta" była do niedawna najpopularniejsza z uwagi na to, że jest łatwa w wykonaniu, można ją wdrożyć natychmiast i nie wymaga żadnego wyposażenia. Należy jednak pamiętać o tym, że wentylacja "usta-usta" wymaga bezpośredniego kontaktu z ustami pacjenta, co wiąże się z ryzykiem infekcji oraz z oporami estetycznymi. Ponieważ jednak w sytuacji zagrożenia życia pacjenta ratownik nie zawsze dysponuje odpowiednim wyposażeniem, należy nadal uważać ją za podstawową metodę sztucznego oddychania.

Sposób wykonania:

• Klęknąć z boku głowy ratowanego.
• Po udrożnieniu dróg oddechowych położyć dłoń na czole pacjenta, zaciskając jednocześnie otwory nosowe kciukiem i palcem wskazującym.
• Podbródek pacjenta ująć pomiędzy kciuk i podgięte pozostałe palce drugiej ręki, lekko rozchylić usta ratowanego.
• Nabrać powietrza, ułożyć swoje wargi szczelnie wokół ust pacjenta.
• Powoli wdmuchiwać powietrze, obserwując jednocześnie, czy klatka piersiowa unosi się jak podczas normalnego oddychania.
• Nadal odginając głowę i rozchylając usta ratowanego, obserwować opadanie klatki piersiowej i starać się wyczuć na policzku przepływ strumienia powietrza wydobywającego się z płuc ratowanego.
  
  
  Pewną modyfikacją wentylacji tą metodą może być użycie prostego przedmiotu, nazywanego "barierą". Jest to zazwyczaj niewielka (prostokątna lub owalna) foliowa maseczka z umieszczonym pośrodku ustnikiem lub tkaniną przepuszczalną dla powietrza. Użycie jej do wentylacji "usta-usta" zmniejsza ryzyko infekcji u ratownika.
  
  
  
  Metoda "maska-usta". Wymaga życia prostego przyrządu, jakim jest maska twarzowa stosowana w praktyce anestezjologicznej, zapewniająca szczelność pomiędzy twarzą znieczulanego pacjenta a układem oddechowym aparatu do znieczulenia. W warunkach resuscytacji gazem tym jest tlen lub jego mieszanina z powietrzem. Dzięki zastosowaniu maski wentylacja staje się skuteczniejsza, ponieważ ratownik może użyć obu rąk do udrożnia dróg oddechowych pacjenta.  Maski mają kształt dopasowany do kształtu twarzy i nosa i są zaopatrzone na całym obwodzie w mankiet uszczelniający wypełniany powietrzem oraz (w większości wypadków) w zastawkę jednokierunkową dzięki której ratownik nie jest narażony na bezpośredni kontakt z powietrzem wydostającym się z ust ratowanego, jego krwią czy wymiocinami.
  
  
  Metoda "usta-nos". W pewnych szczególnych sytuacjach polecaną do zastosowania jest wentylacja prowadzona metodą "usta-nos". Jest to modyfikacja metody "usta-usta", polegająca na tym, że ratownik układa swoje wargi wokół zewnętrznych otworów nosowych pacjenta i w ten sposób wdmuchuje powietrze do jego dróg oddechowych.
  
  
  
  Metoda z użyciem worka samorosprężalnego. Polecana do wentylacji, jest metodą z wykorzystaniem worka samorozprężalnego z maską twarzową . Jest to prosty przyrząd skonstruowany tak, że po uciśnięciu wraca samoczynnie do poprzedniego kształtu, co pozwala na obsługiwanie go jedną ręką. Worek ten po uciśnięciu wtłacza powietrze do dróg oddechowych pacjenta. Podczas wydechu zostaje ono usunięte na zewnątrz dzięki zastawce jednokierunkowej, połączonej z otworem wentylacyjnym maski twarzowej. W tym czasie worek, rozprężając się, ponownie napełniany jest powietrzem. Worek taki można połączyć ze źródłem tlenu i przy przepływie tienu 5-6 l/min uzyskać ok. 45%, a przy przepływie 10 l/min nawet do 85% tlenu w powietrzu podawanym do płuc pacjenta.

Literatura:

Drogi oddechowe.

Otwórz plik *pdf - za zezwoleniem wydawcy.
Rozdział z książki: "Ratownictwo medyczne. Poradnik kieszonkowy".
Górnicki Wydawnictwo Medyczne.
Zobacz więcej...

Jeśli nie posiadasz czytnika *pdf - pobierz darmowy ze strony Adobe.