Wytyczne Resuscytacji 2010 są najbardziej aktualnymi i praktycznymi rekomendacjami Europejskiej Rady Resuscytacji odnośnie postępowania w nagłym zatrzymaniu krążenia zarówno u dorosłych jak i dzieci uwzględniające specyfikę naszego kontynentu.
Poruszają również problemy wstępnego postępowania w ostrych zespołach wieńcowych (zagrażający zawał mięśnia sercowego), leczenia i rokowania pacjentów po NZK, etyki oraz edukacji w zakresie udzielania pierwszej pomocy. Nowe Wytyczne jeszcze bardziej podkreślają znaczenie narzędzi monitorowania pacjenta, takich jak pulsoksymetria, kapnografii, ultrasonografia i EKG w nagłym zatrzymaniu krążenia. Są to metody znane anestezjologom od lat, gdyż stanowią standard praktyki anestezjologicznej w sali operacyjnej i oddziale intensywnej terapii. Pacjenci po nagłym zatrzymaniu krążenia powinni być poddani leczeniu zgodnie z lokalnym protokołem uwzględniającym możliwość przyjęcia do oddziału anestezjologii i intensywnej terapii najlepiej w szpitalu dysponującym możliwością inwazyjnej diagnostyki i terapii kardiologicznej, gdyż większość nagłych zatrzymań krążenia to skutek choroby wieńcowej, która może być w wielu przypadkach skutecznie leczona angioplastyką wieńcową.
Wprowadzenie precyzyjnych lokalnych protokołów i schematów leczenia chorych po NZK w oparciu o płynne i skoordynowane działania w obszarach: pogotowie ratunkowe, szpitalny oddział ratunkowy, pracownia i oddział kardiologii inwazyjnej oraz oddział anestezjologii i intensywnej terapii, gdzie można prowadzić pełne leczenie syndromu poresuscytacyjnego w hipotermią włącznie, jest jedynym logicznym rozwiązaniem, jeżeli chcemy poprawić przeżywalność po NZK, która jest katastrofalnie niska. Ten najbardziej istotny problem jest szczególnie podkreślany w Wytycznych 2010 i powinien być niezwykle poważnie potraktowany zarówno przez Ministerstwo Zdrowia, jak i NFZ.
Źródło: medicalnet.pl
Komentarze
oraz oraz kilkumiesięczne kolejki do zaawansowanej diagnostyki oraz lekarzy specjalistów.To wszystko zapewne w ramach szeroko stosowanej profilaktyki,kt óra gdyby istniała nie kazała by czekać na przyjęcie do szpitala pacjentowi,któr y np.na tydzień przed planowanym przyjęciem doznaje NZK i nie udaje się go uratować...