Ludzie tak się zachwycacie tym zawodem.......

siemka!

ja dopiero zaczelam sie uczyc w kierunku ratownika medycznego, mam w swojej klasie kilku starszych od siebie kolegow, ktorzy pracuja juz w pogotowiu a musieli rozpoczac nauke ze wzgledu obowiazku podniesienia swoich kwalifikacji zawodowych, pisze o tym bo wiele juz od nich sie nasluchalam, ze to nie jest zbyt oplacalny zawod, ze problemy zdrowotne mnie nie ominal i takie tam, ale czy ja poszlam na ten kierunek aby niezle zarabiac czy przechwalac sie tym, ze jezdze sobie karetka?? NIE!! zdecydowalam sie na bycie ratownikiem medycznym bo mi sie to \"podoba\", co wiecej \"ciagnie\" mnie do pomagania ludziom bez wzgledu na konsekwencje, fakt pieniadza sa wazne ale mysle ze pasja i ambicje aby robic to o czym sie marzy sa wazniejsze:) i bez wzgledu na konsekwencje zdrowotne ktore mnie czekaja nie zamierzam sie wycofywac:)
pozdrawiam;)

Również zwróciłam uwagę na ten wpis, niestety, coś w nim jest prawdziwego.
Jakby nie patrzeć ratownictwo jest moją pasją, z chęcią i pełna nadziei ukończyłam studium, a później, niestety, przyszło rozczarowanie związane z poszukiwaniem pracy - niechętne spojrzenia, bo kobieta, bo BHP... Jak już znalazłam prawie wymarzoną pracę (na SORze), to po jakimś czasie kolejne rozczarowanie, bo nie było ustawy i dodatkowo panowała chora atmosfera - każdy się bał o pracę, bo zapowiadali redukcję etatów... Później kontuzja (głównie przez oszczędności dyrekcji ) no i na razie koniec marzeń.
Ale i tak wierzę, że kiedyś sytuacja w służbie zdrowia się poprawi, że jeszcze uda mi się zrobić licencjat no i wrócić do zawodu.
Pozdrawiam.

Praca ratownika medycznego daje bardzo wiele satysfakcji i przyjemności nie ma nic lepszego od widoku zadowolonego pacjenta ... ale to do czasu bo tak naprawdę człowiek nie może cały czas tylko tym żyć ... Przychodzi moment że zakłada się własną rodzine i trzeba ją utrzymać wkońcu jest się za nią odpowiedzialnym. Praca ta nie jest łatwa ponieważ ratownicy są narażeni na ciągły stres , dziennie przenoszą setki kilogramów więc nic dziwnego że już po 3 latach siadają stawy i kręgosłup itp. Suma sumarum ratownik w krótkim czasie sam staje się pacjentem. A trzeba powiedzieć że praca ta niesie z sobą jeszcze inne niebezpieczeństwa. Zarobki są jakie są więc ludzie rezygnują z niej albo pracują na dwa etaty. Są pielęgniarki które po 30 latach pracy zwolniły się mimo tego ze kochały ją. Dlaczego? Nikt je nie doceniał- przezto już mamy problem z brakiem pielęgniarek i do takiej sytuacji może dojść z ratownikami. Jeśli nie będzie się ich traktować tak jak sobie na to zasłużyli przyjdzie chwila że będą rezygnować z pracy i będzie coraz mniej chętnych do pracy w tym zawodzie.
Niedość że zarabiają małe pieniądze to mają pracować do 65 roku życia. Jaki człowiek jest w stanie wytrzymać 40 lat pracy podnosząc takie ciężary? Ratownicy jak i pielęgniarki powinli iść na emeryture po 10-15 latach to i tak długo jak na możliwości naszych organizmów - nie jesteśmy przecież robotami a nie jeden z nas chciałby spacerować np po lesie będąc na emeryturze a tak naprawdę większosc spędzi ja na wózku inwalidzkim o ile do niej dożyje. To nie sielanka to ciężka praca i wkońcu ktoś mógłby to docenić!

Bardzo trafnie napisane.
Alina napisała:

To nie sielanka to ciężka praca i wkońcu ktoś mógłby to docenić!

No może kiedyś tak się stanie, póki co pozostaje nam mieć nadzieję, że docenią najpierw rządzący, a później dyrektorzy i będą się starać stworzyć ratownikom (i nie tylko) bardziej sprzyjające warunki pracy, a nie w ramach oszczędności coraz cięższe, chociażby nawet emerytura w wieku 65 lat, czy wspomniane przez ex ratownika 3 osobowe zespoły R i wypłaty rzędu 1100 zł.

jeżeli ktoś jest zakochany w tym zawodzie to pieniądze nie grają roli. moja rodzina była bardzo uboga , ale jakoś dało się przeżyć za 500 złoty. to bardzo ciężka praca wiem. czasami nie uratowowanie człowieka sprawia wielki ból i wyrzuty sumienia ale sama myśl że kogoś się uratowało to sprawia że dostaje się skrzydeł.