Według zaleceń Deklaracji Helsingborgskiej 2006 Europejskich Strategii Udarowych, pacjenci w ostrej fazie udaru mózgu powinni być transportowani bezpośrednio do szpitala dysponującego oddziałem udarowym. Problem pojawia się w przypadku wątpliwego rozpoznania. Jest na tyle istotny, że dyrekcja SP ZOZ w Bielsku Podlaskim, chce by o obowiązujących w tym zakresie standardach wypowiedział się sąd.
SP ZOZ w Bielsku Podlaskim i Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego w Białymstoku nie mogą dojść do porozumienia w kwestii transportu chorych z objawami udaru do specjalistycznej placówki.
W bielskim SP ZOZ nie ma oddziału neurologicznego, który byłby w stanie zaopatrzyć pacjentów z udarem niedokrwiennym poprzez podanie leków trombolitycznych. Według szpitala, transportowanie tu przez pogotowie chorych z objawami udaru naraża ich życie i zdrowie, bo pacjenci od razu powinni trafić do szpitala klinicznego w Białymstoku.
Dlatego władze szpitala złożyły zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez dyspozytora pogotowia, który odmawiając przewiezienia pacjentów z udarem do specjalistycznej placówki, mógł narazić ich na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia.
Na SOR czy dalej?
Zdaniem prof. Wiesława Drozdowskiego, podlaskiego konsultanta w dziedzinie neurologii, w przypadku wątpliwości można zrobić tomografię w najbliższej placówce i dopiero po potwierdzeniu udaru zawieźć pacjenta do ośrodka z oddziałem udarowym. Pacjent powinien trafić tam jak najszybciej, z tym że jeśli to tylko podejrzenie udaru, musi być dobrze uzasadnione. Problem w tym, że często decyzję podejmuje nie lekarz, ale ratownik.
- Trudno żądać od zespołu ”P”, dysponującego EKG i ciśnieniomierzem, natychmiastowej i ostatecznej decyzji co do działania na pograniczu prawa, czyli transportu chorego z pominięciem SOR - uważa Bogdan Kalicki, dyrektor Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Białymstoku.
Czytaj więcej: rynekzdrowia.pl